توی یک شب سیاه *   که می تابید نورماه *  فاطمه بودش تنها  *  میون دشت غم ها

هیجده ساله بود حضرت  * نشسته بود روی تخت  * نگران علی بود    *اون،غم خوار علی بود 

صدای در می اومد          *فک کرد عزیزش اومد *  ولی نبودش علی*    نبود امیرو ولی

توی اون هوای سرد    *  اومده بود یه نامرد *   یه مردبدو نادون  *  دستش بود یه نمکدون

اون نمکدون شکست   *  در روی حضرت بست  *  اتیش زذو داغون کرد   *محسن رو از دم دود کرد

شدش ضعیف و بی جون  * حضرت نداشت یکم جون    *علی رو تنها گذاشت*    اون یارشو جا گذاشت

                                                                                                                                                شاعر:فاطمه هراتی{صاحب وبلاگ