از تابستون پارسال من مشهد نرفتم

خیلی دلم گرفته

بخاطر همین این شعرو که خودم گفتم تقدیم اقام می کنم

یا علی ابن موسی الرضا المرتضی

  

تو مشهد مقدس                                                                                                     ضریح یک امامه

هنوز توی زندگیم                                                                                               بوحرمش باهامه

وقتی میرم پابوسش                                                                                           بغض گلومو می گیره

دعام اینه که هیچ کس                                                                                      مریضی ای نگیره

به پنجره فولادش                                                                                               تسبیح و پارچه بسته است

تمام نذرمردم                                                                                                    به هر نگاهش بسته است

از کشورای دوری                                                                                             میان برای شفا

چون اقامون دکتره                                                                                           یه دکتره باصفا

قربون سقاخونش                                                                                               با پرپر کفتراش

قربون اون اشکاو                                                                                               درددل زائراش

کبوتر دل من                                                                                                      پرمیزنه تا حرم

من می دونم که امام                                                                                         داره یه عالم کرم